Galata-brug en Pierre Loti

Woensdag 7 maart

Vandaag voor mij een rustige dag , ik heb de eerste en de laatste scène, Marc draait tussendoor nog enkele scènes zonder mij. Vanmorgen een mooie scène op de Galata-brug, veel vissers en venters. Jammer genoeg had ik de batterij van mijn fototoestel verwisseld voor een weliswaar nieuwe maar ook lege batterij.

Vanmiddag op mijn eentje wat straten gaan verkennen, even tot de Aya Sophia en de Blauwe Moskee gestapt, wat gaan eten en rustig op een bankje gezeten. De wijk waar wij nu vooral verblijven heet Sultanahmet.  Naast de twee beroemde godshuizen ligt ook het Topkapi-paleis in deze wijk.

Morgen komt Karl naar hier tot maandag. We hebben vrijdag en zaterdag vrij, dan kan ik met hem de stad wat verder verkennen.

Het is hier nooit stil in deze stad. Op dit moment hoor je weer de oproep tot gebed, dat hoor je 5 keer per dag. Gek genoeg word ik dit niet beu, het heeft een rustgevend effect op mij. Het is ook erg mooi. Er wordt nu vanuit twee verschillende moskeeën met elkaar gecommuniceerd. De ene voorzanger start, de andere, wat verder weg pikt in en zo komen ze tot samenzang, heel erg ontroerend.

Dat dit een cultuur is gebaseerd op de islam voel je wel maar natuurlijk in deze wereldstad nog niet erg uitgesproken. De grote merkwinkels zijn hier ook aanwezig, er lopen vrouwen met en zonder hoofddoek op straat, er wordt overal alcohol geserveerd en de sfeer lijkt me op het eerste zicht toch erg vrij en los. Ik voel me hier heel erg op mijn gemak. Gisteren viel het mij weer op: de mensen van de catering brachten een bordje met lekkere hapjes naar twee arbeiders op straat. Dat doen ze spontaan, daar wordt niet over gepalaverd.  Is dat omdat zij moslim zijn en zij nog leren wat delen is of heeft het met armoede te maken? Weten zij nog wat honger is, wat wij allang niet meer weten?

Dinsdag 6 maart

Pierre Loti ( pseudoniem voor de Fransman Julien Vaud) leefde aan het einde van de 19de eeuw in Istanbul. Hij combineerde het vak van marinier met dat van schrijver van romantische  reisverhalen. Hij hield erg veel van Turkije en dat was wederzijds.  Hij gaf zijn  naam aan een theehuisje in de heuvels rond Istanbul. Hier zie je de stad heel mooi liggen,  het is een ideale locatie voor een filmdialoog. Alleen,  begin maart is het er 's morgens om 7 uur behoorlijk frisjes. 

De crew pakt zich goed in, de cast moet spelen in de kledij van de personages. Maar aan alles werd gedacht:  thermisch ondergoed, hand- en voetverwarmers, fleecedekentjes en tussendoor een kopje zwarte thee met suiker in het theehuisje, liefst bij het open houtkacheltje. 

Marc Peeters met producer Ellen De Waele

Elly en mezelf op de theecanapé

De thee-bar

Twee maal het terras met uitzicht op de stad

De catering hier in Istanbul doet zijn werk prima. Op een filmset leef je als een grote familie samen gedurende een aantal weken, het is fijn als de maaltijden iets zijn om naar uit te kijken. Maar het vinden van een geschikte plek om te lunchen is niet altijd evident. Vandaag waren de tafels gedekt vlak naast een drukke autobaan, veel wind, maar gelukkig scheen de zon.