Koerdistan

In Batman was de kwaliteit van het internet niet schitterend. Daarom met wat vertraging dit verslagje. Wij zijn nu weer verhuisd en blijven 9 dagen in Midyat, een stadje dat tussen de Tygris en de Eufraat ligt.

Bart voor het Zekiotel, waar we filmden en logeerden

Hulya, Turkse assistent opnameleiding

In Batman hebben we  scènes gedraaid in een bus en  bij valavond in twee verschillende busstations. Dat is een fenomeen dat wij toch minder kennen. Een depot van  lange-afstandsbussen waar de mensen hun reis beginnen of eindigen. Toen we er tegen valavond aankwamen, was het er nog vrij rustig, maar eens donker kwamen de mensen en bussen van overal toegestroomd. Het is dan dat ik foto's zou willen nemen of filmpjes zou willen maken, maar ik sta dan altijd zelf in het middelpunt van de aandacht en dan moet er gewerkt worden.

Dit is Koerdistan en dat zal je geweten hebben. Twee oudere mannen benaderen Marc en vragen of hij Koerd is. Als Marc duidelijk maakt dat hij hun taal niet spreekt, zegt hij in het Engels dat we Belgen zijn. Dat lijken ze wel te begrijpen, zij zijn Koerden en spreken het woord met enige fierheid uit.

Eerste busstation bij valavond

Tweede busstation

Op de tweede draaidag in Batman, hadden we niet alleen jongere figuranten maar ook een oudere Koerdische vrouw nodig  die bij  Marie om geld bedelt. Het was niet simpel om haar te vinden: een  gehuwde vrouw begeeft zich niet zonder begeleiding onder mannen en figureren in een film is waarschijnlijk ook geen evidentie. Uiteindelijk heeft Johan Ivens (opnameleiding) tijdens zijn voorbereiding voor de film een oudere weduwe gevonden die bereid was om dit te doen. Het was wat onwennig voor me, ze keek me ook niet echt aan, wie weet wat ging er in haar hoofd om.

Wat vroeger op de avond wilden de figuranten, tussen twee scènes door, met ons op de foto. Het was me in Istanbul ook al opgevallen dat zij meer geïnteresseerd zijn in Marc dan in mij, het blijft toch wel een mannenmaatschappij, maar gisterenavond werd me dat wel heel duidelijk gemaakt. De meeste mensen zijn heel vriendelijk voor me, groeten me met de hand op het hart en heten me welkom in hun land. Terwijl Marc en ik naast elkaar stonden om als 'koppel' te poseren, kwam plots een oude, kleine man op mijn plekje staan. Hij had zijn camera aan een vriend gegeven, kwam met zijn rug voor me staan en duwde me letterlijk van mijn plaats, ik kon nog net mijn voeten wegtrekken zodat hij er niet op ging staan.

Fevzi, de Turkse producer, zag het incident en trok me bij mijn arm, weg van het groepje met Marc. Hij maakte me duidelijk dat hij hier niets tegen kon beginnen en herhaalde het woord 'respect', om me te verzekeren dat hij mij erg respecteerde. Ik was wel even geschrokken, maar gelukkig ben ik een vrouw van 52 en niet meer het meisje van 18 van vroeger dat waarschijnlijk luidkeels geprotesteerd zou hebben. Ik ga hier de wereld niet veranderen, ik heb me zelfs niet eens beledigd gevoeld. Ik vind het jammer voor de vrouwen hier, zij hebben nog een hele strijd te leveren denk ik, maar daar zijn zij ook wel mee bezig.

Marc voelde zich er erg verveeld over, hij had het niet opgemerkt. Toen we deze morgen na een hele nacht draaien en een busrit van 2,5 uur in Midyat toekwamen, herkende een ober hem in de lift en vroeg aan Marc of hij acteur was (de ober had een foto gezien  in de krant). Meteen draaide Marc zich naar mij en zei hem  dat ik actrice was, maar ik denk niet dat dat veel indruk maakte op de man.

Het landschap hier is indrukwekkend: ruw, verrassend, dor maar ook groen, hard en zacht tegelijk. Het is moeilijk het vast te leggen op foto als je in een busje rijdt. Morgen trekken we echt de bergen in, hopelijk vind ik wat tijd om foto's te maken; Hier een voorsmaakje vanuit de bus.

Onze Chef Licht in een wanhopige poging (zal wel betere foto's maken dan ik)

Voor wie het nog niet wist : als je klikt op de foto's, krijg je ze in een nieuw venster en groter