maandag 10 februari 2014

Film in de zalen

Een beetje laat, maar toch.

De film is sinds 22 januari te zien in de betere Vlaamse bioscoop, nadat hij al op de filmfestivals van Montréal, Hamburg, Gent en Valladolid stond.

In februari staat hij nog op het filmfestival in Mons en eind maart in Cleveland, Ohio.

Je kan de film nog zien in Brussel en Leuven.

Voor alle informatie , www.82dageninapril.be

Men zegge het voort….

Karen

maandag 23 april 2012

Een week thuis

Al een week thuis, 16 uur les gegeven, twee theatervoorstellingen gezien, restaurant bezocht, 7 wasmachines gedraaid, een (half) huis gepoetst, correspondentie beantwoord, bankverrichtingen gedaan, familiebezoek afgelegd,.....

Je focussen op 1 project is misschien intens en zwaar, maar het opdelen van je focus zoals dat hier dagelijks van me verwacht wordt, is eigenlijk gekkenwerk.




Het is voorbij en eigenlijk moet het nog beginnen. 

Hoewel,....

Natuurlijk hoop ik dat het kijken naar de film een even intense ervaring wordt voor het publiek als  het maken van de film was voor ons.

Voor mij ligt de fijnste tijd achter ons.

Er gaat niets boven het maken van een verhaal, het zoeken naar hoe je vertelt , het vinden van de balans tussen zijn en spelen, het dansen op een koord...

























Güle, güle !

Karen




zondag 15 april 2012

Thuis

Na een hele dag reizen, zijn we weer thuis. 'Och, voor ge het weet , zijt ge het allemaal weer helemaal gewoon', zegt Marie als Herman de opmerking maakt dat Turkije zo mooi is en Belgie zo druk. Na een avond en een ochtend thuis, kan ik dat alleen maar beamen. Het lijkt wel of ik niet weg ben geweest, alles voelt weer heel vertrouwd.

De verwelkoming waarop mijn gezin me gisterenavond trakteerde, was in ieder geval fantastisch. Na 6 weken kebab, waren de blini's, de sushi, de gemengde sla, de entrecote, de zelfgesneden frietjes , de homemade appeltaart en de heerlijke witte wijn een festijn om u tegen te zeggen.








Hier stopt mijn blog. Ik zal een dezer dagen nog een selectie van foto's uploaden, maar  de rest van het verhaal zien jullie  als de film in roulatie komt.
Bedankt voor het volgen , bedankt voor de reacties en de steun. Het bijhouden van de blog heeft me erg geholpen. Tot een dezer.

Karen

Laatste draaidag

Vrijdag 13 april, de laatste dag van Marie. We ontdekken een goed bewaard geheim : Akdamar island. Het eiland ligt op 20 minuten varen van het vasteland midden in het meer van Van. Het is een klein rotsachtig stuk land en als we met de boot eerst naar de achterzijde van het eiland varen, worden we verwelkomd door het geschreeuw van honderden meeuwen die in de rotsspleten hun nesten hebben gebouwd. De amandelbomen op het eiland staan nog niet in bloei, de knoppen staan op het punt open te barsten maar de lange winter heeft alles wat vertraagd. Als je van op het eiland naar het vasteland kijkt lijken de bergtoppen rotskoekjes bestrooid met poedersuiker.








De reden van onze reis hierheen is de prachtige Armeense kerk die hier al duizend jaar staat en wat zich daarin bevindt, maar daar wil ik niets over vertellen, daarvoor moet je de film zien.

Aan het einde van deze dag werd er veel gekust en proficiat gewenst, alle scènes zijn gedraaid, de basis is gelegd. De montage zal bepalen wat voor film we uiteindelijk te zien krijgen.
Het was een intensieve periode, een ongelooflijk mooie ervaring
















donderdag 12 april 2012

Van

We hebben nu al twee dagen gedraaid in Van. We logeren buiten de stad in een spiksplinternieuw hotel waar wij duidelijk de eerste gasten zijn. De tube silicone om de douche af te spuiten lag nog in de badkamer, de handdoeken zijn nieuw, komen net uit de winkel en absorberen niet echt veel vocht. Maar de mensen hebben hun uiterste best gedaan om dit 'aardbevingveilig verklaard'  pand op tijd voor ons klaar te stomen. De hotels in centrum Van zijn of gesloten wegens 'onbewoonbaar verklaard' of hebben geen kamers meer vrij door de hulpverleners die nog werkzaam zijn in de stad.

Als je door de stad rijdt, kan je de littekens goed zien. Hoewel het epicentrum van de aardbeving een 90-tal kilometer verder lag, heeft de stad zwaar te lijden gehad. Overal zie je tenten staan, zelfs midden op straat, daken zijn vervangen door groene, blauwe of gele plastieken zeilen, glas uit ramen verwijderd , gevels afgebrokkeld, heel der huizen scheefgezakt. En dan is de grootste ravage al een tijdje geleden  opgeruimd. Aan de rand van de stad zijn containerparken opgetrokken waar honderden gezinnen huisvesten, ik mag er niet aan denken hoe koud het daar moet geweest zijn de afgelopen maanden. Van heeft een uitzonderlijk strenge winter gekend.

Onze locatie gisteren was een oude boerderij. Ook daar op het erf een container waar familieleden in huizen. Hij wordt meteen bekleed met juten zakken om hem een landelijk karakter te geven.
De realiteit wordt serieus vermomd, er wordt een illusie gecreëerd. Dit doet me toch weer  even stilstaan bij wat we hier komen doen. Maar:  we draaien fictie, geen documentaire, we doen niemand kwaad en de eigenaar van de boerderij verdient er een aardige cent mee. En het moet gezegd : in ons verhaal komt het leed van deze mensen ook aan bod, we vertellen er op onze manier iets over.



De kinderen van de boerderij houden Marc gezelschap bij zijn siësta. Ook voor hen is het een hele belevenis.


Wat rest na de aardbeving van een meer dan duizend jaar oude Armeense kerk 



Morgen de allerlaatste draaidag. Marc had vandaag al zijn laatste dag, morgen is het voor mij en de rest van de ploeg de allerlaatste. Het kruipt niet in je kleren zo'n zes weken draaien, iedereen is moe, het begint te wegen. Een vakantie zou deugd doen, maar dat zit er voor mij niet in, zaterdag naar huis, maandag begint de school en het lesgeven kan weer beginnen.

Morgen is een speciale dag voor Marie, een begin van loslaten en plaatsen, hoe klein ook, hoe moeilijk ook.
Er zijn op deze wereld miljoenen Marie's. Ik ben er -gelukkig- geen, ik geef haar alleen maar gestalte.
Ik kan ook nooit de pijn voelen die zij voelt, het zou respectloos zijn om dat te beweren. Ik kan alleen proberen om haar verhaal zo integer mogelijk te vertellen.
Ik hoop dat dat me is gelukt.







woensdag 11 april 2012

Ferhat

Vanmorgen is Elly Verduyckt naar Luxemburg vertrokken, om later deze week naar New York te vliegen waar ze twee weken draait op een Amerikaanse set. Raar zo'n draaidag zonder haar. Gisterenavond was er een afscheidsfeestje maar iedereen was moe en de wekker stond al ingesteld op  4'.30 uur voor draaidag 28, dus werd het geen nachtelijke braspartij. Vandaag heeft Ellen Dewaele , onze producer, Elly's plaats ingenomen, zonder script kan je niet filmen.


Bart Van den Bempt en Elly Verduyckt

Maandag filmden we aan het meer in Tatvan, prachtige omgeving, maar je mag niet te nauw kijken. Dit is in de zomer een uitgelezen plek om te picknicken, dat zie je meteen aan al het afval dat er rondslingert. Spijtig genoeg zie je dat overal in Turkije, ik weet niet hoe het er komt, maar je zou denken dat er een afvalmaffia werkzaam is die vuilnisbelten opkoopt om het afval dan over de bergen en weilanden te verspreiden.




Maar met een andere blik en een andere lens, wordt het dit:




Ferhat, onze jongste acteur, woont in Diyarbakir, dat is een heel eind van Tatvan vandaan. Hij is drie dagen bij ons gebleven, zonder familie, zonder ook maar iemand in de groep te kennen  en hij heeft dat schitterend gedaan. Een gebaar, oogcontact, wat lachen naar elkaar, meer was er niet nodig om mijn hart te stelen (en niet alleen het mijne)




Rode neus en wangen van de kou : even opwarmen met een sjaal.
Met dank aan Annelies Maes voor de mooie foto's.

Foto's van Mark uit Tatvan :

Loslopende koeien in de stad





Wie aan de weg timmert, heeft veel bekijks.







Het blijft toch vreemd, een film draaien in een gebied waar conflict nooit ver weg is, waar spanningen voelbaar zijn, waar andere noden zijn dan de onze. Op luttele kilometers van een land waar het oorlog is, waarvan we de beelden alleen maar van op televisie kennen.

Is er dan niets nuttigers te doen dan dit?  Zijn wij verwende kinderen die kost wat kost willen spelen? Ik heb me de vraag deze zes weken dikwijls gesteld.
Maar dan denk ik aan een interview dat ik ooit las met  Jef Vermassen.  Als ik 's avonds thuiskom, dan lees ik mijn kinderen een verhaal voor,  zei hij. Dat is voor mij een pleister op diepe wonden. Omdat er in een goed verhaal ruimte is voor herkenning, voor loutering en misschien ook wel voor een sprankel hoop.



Daar kan ik wel mee leven, want wat zijn wij anders dan verhalenvertellers?