Van

We hebben nu al twee dagen gedraaid in Van. We logeren buiten de stad in een spiksplinternieuw hotel waar wij duidelijk de eerste gasten zijn. De tube silicone om de douche af te spuiten lag nog in de badkamer, de handdoeken zijn nieuw, komen net uit de winkel en absorberen niet echt veel vocht. Maar de mensen hebben hun uiterste best gedaan om dit 'aardbevingveilig verklaard'  pand op tijd voor ons klaar te stomen. De hotels in centrum Van zijn of gesloten wegens 'onbewoonbaar verklaard' of hebben geen kamers meer vrij door de hulpverleners die nog werkzaam zijn in de stad.

Als je door de stad rijdt, kan je de littekens goed zien. Hoewel het epicentrum van de aardbeving een 90-tal kilometer verder lag, heeft de stad zwaar te lijden gehad. Overal zie je tenten staan, zelfs midden op straat, daken zijn vervangen door groene, blauwe of gele plastieken zeilen, glas uit ramen verwijderd , gevels afgebrokkeld, heel der huizen scheefgezakt. En dan is de grootste ravage al een tijdje geleden  opgeruimd. Aan de rand van de stad zijn containerparken opgetrokken waar honderden gezinnen huisvesten, ik mag er niet aan denken hoe koud het daar moet geweest zijn de afgelopen maanden. Van heeft een uitzonderlijk strenge winter gekend.

Onze locatie gisteren was een oude boerderij. Ook daar op het erf een container waar familieleden in huizen. Hij wordt meteen bekleed met juten zakken om hem een landelijk karakter te geven.
De realiteit wordt serieus vermomd, er wordt een illusie gecreëerd. Dit doet me toch weer  even stilstaan bij wat we hier komen doen. Maar:  we draaien fictie, geen documentaire, we doen niemand kwaad en de eigenaar van de boerderij verdient er een aardige cent mee. En het moet gezegd : in ons verhaal komt het leed van deze mensen ook aan bod, we vertellen er op onze manier iets over.

De kinderen van de boerderij houden Marc gezelschap bij zijn siësta. Ook voor hen is het een hele belevenis.

Wat rest na de aardbeving van een meer dan duizend jaar oude Armeense kerk 

Morgen de allerlaatste draaidag. Marc had vandaag al zijn laatste dag, morgen is het voor mij en de rest van de ploeg de allerlaatste. Het kruipt niet in je kleren zo'n zes weken draaien, iedereen is moe, het begint te wegen. Een vakantie zou deugd doen, maar dat zit er voor mij niet in, zaterdag naar huis, maandag begint de school en het lesgeven kan weer beginnen.

Morgen is een speciale dag voor Marie, een begin van loslaten en plaatsen, hoe klein ook, hoe moeilijk ook.
Er zijn op deze wereld miljoenen Marie's. Ik ben er -gelukkig- geen, ik geef haar alleen maar gestalte.
Ik kan ook nooit de pijn voelen die zij voelt, het zou respectloos zijn om dat te beweren. Ik kan alleen proberen om haar verhaal zo integer mogelijk te vertellen.
Ik hoop dat dat me is gelukt.