Ferhat

Vanmorgen is Elly Verduyckt naar Luxemburg vertrokken, om later deze week naar New York te vliegen waar ze twee weken draait op een Amerikaanse set. Raar zo'n draaidag zonder haar. Gisterenavond was er een afscheidsfeestje maar iedereen was moe en de wekker stond al ingesteld op  4'.30 uur voor draaidag 28, dus werd het geen nachtelijke braspartij. Vandaag heeft Ellen Dewaele , onze producer, Elly's plaats ingenomen, zonder script kan je niet filmen.

Bart Van den Bempt en Elly Verduyckt

Maandag filmden we aan het meer in Tatvan, prachtige omgeving, maar je mag niet te nauw kijken. Dit is in de zomer een uitgelezen plek om te picknicken, dat zie je meteen aan al het afval dat er rondslingert. Spijtig genoeg zie je dat overal in Turkije, ik weet niet hoe het er komt, maar je zou denken dat er een afvalmaffia werkzaam is die vuilnisbelten opkoopt om het afval dan over de bergen en weilanden te verspreiden.

Maar met een andere blik en een andere lens, wordt het dit:

Ferhat, onze jongste acteur, woont in Diyarbakir, dat is een heel eind van Tatvan vandaan. Hij is drie dagen bij ons gebleven, zonder familie, zonder ook maar iemand in de groep te kennen  en hij heeft dat schitterend gedaan. Een gebaar, oogcontact, wat lachen naar elkaar, meer was er niet nodig om mijn hart te stelen (en niet alleen het mijne)

Rode neus en wangen van de kou : even opwarmen met een sjaal.

Met dank aan Annelies Maes voor de mooie foto's.

Foto's van Mark uit Tatvan :

Loslopende koeien in de stad

Wie aan de weg timmert, heeft veel bekijks.

Het blijft toch vreemd, een film draaien in een gebied waar conflict nooit ver weg is, waar spanningen voelbaar zijn, waar andere noden zijn dan de onze. Op luttele kilometers van een land waar het oorlog is, waarvan we de beelden alleen maar van op televisie kennen.

Is er dan niets nuttigers te doen dan dit?  Zijn wij verwende kinderen die kost wat kost willen spelen? Ik heb me de vraag deze zes weken dikwijls gesteld.
Maar dan denk ik aan een interview dat ik ooit las met  Jef Vermassen.  Als ik 's avonds thuiskom, dan lees ik mijn kinderen een verhaal voor,  zei hij. Dat is voor mij een pleister op diepe wonden. Omdat er in een goed verhaal ruimte is voor herkenning, voor loutering en misschien ook wel voor een sprankel hoop.

Daar kan ik wel mee leven, want wat zijn wij anders dan verhalenvertellers?